Sofija Loren dugo je važila za jednu od najlepših italijanskih glumica, a mnogi tvrde da je baš ona jedna od najlepših glumica u svetskoj kinematografiji…

Prošle godine ova prelepa Italijanka je objavila svoje memoare pod nazivom “Juče, danas, sutra”. Iako su mnogi očekivali da će se tu pronaći neka šokatna priznanja i zanimljivosti koje do sada nisu bile prikazane u njenoj biografiji, Sofija je i dalje želela da sačuva deo svog privatnog života samo sa sebe, pa se tako u memoarima ne otkriva puno toga što ranije već nismo znali.

Detinjstvo zanosne Italijanke
Sofija Loren (engl. Sophia Loren) rođena je 20-og septembra 1934-te godine u Rimu. Kada ju je rodila majka je htela da je ostavi u sirotištu ali ipak ostali članovi porodice uspeli su da je ubeda da prihvati da odgaja svoje dete. Otac Rikardo po zanimanju je bio inženjer, a majka Šikolonea učiteljica klavira. Sofija je detinjstvo provela u oskudici, jer su njeni bili jako siromašni. Njeni su živeli u gradu Pozuoli u blizini Napulja u veoma malom stanu gde su pored nje i njene sestre Marije živeli i njeni roditelji, deda i baba i ujaci i tetke.

Period Drugog svetskog rata bio je jako težak za Sofiju, zbog života u veoma teškim uslovima, ali sama glumica je kasnije izjavila da ju je upravo život u siromaštvu učinio boljom i žilavijom osobom. Kada je bila dete nije sebe smatrala lepom osobom ali vremenom je izrasla u prelepu devojku. Njena sestra Marija se kasnije udala za Romana Musolinija, koji je bio sin od Benita Musolinija. Kada je napunila 15 godina krenula je sama da traži posao. Otišla je u Rim u nadi da će uspeti da dobije ulogu u nekom filmu. Pošto je radila kao model, ona je lepo zarađivala, čak je uspevala da pomaže u izdržavanju svoje porodice.
Brilijantna filmska karijera
Već sa petnaest godina Sofija je počela da zarađuje za život i da se snalazi sama, što u vreme kada je živela nije bilo ni malo lako. Njena lepota donosila joj je brojne uloge u reklamama, a ubrzo se i prijavljuje za izbor za Mis Italije. Sve to dovelo je da prelepa glumica dobije manje epizodne uloge u filmovima. Ona nije koristila svoje pravo ime već pseudon Sofija Lazaro.

Godina 1957-a je bila presudna godina za Lorensovu. Ona upoznaje producenta Karla Pontija koji će joj pomoći oko filmske karijere, ali i čoveka u kojeg će se zaljubiti. Pontij joj pomaže da dobije ugovor na sedam godina, kao i velike filmske uloge poput one u filmu “Najdraža”. Glumica upečatljivog izgleda tada rešava da uzme prezime Loren, kako bi joj ime zvučalo što zvučnije. Godine 1961-e ona glumi u filmu “Ćoćara” gde oduševljava kritičare, ali i Italijansku kao i inostranu publiku. Ona tada dobija 22 međunarodne nagrade, uključujući i jednu od najprestižnijih filmskih nagrada, a to je “Oskar” i to u kategoriji glavna ženska uloga. Ona je bila prva Italijanka koja je dobila “Oskara” i to za performans za film koji nije na engleskom jeziku.

Pored fantastične interperetacije u filmovima, Lorenova je javnost zainteresovala i svojom nesvakidašnjom lepotom. Na snimanjima mnogi poznati glumci su se zaljubljivali u nju, Keri Grand ju je prosio iako je znao da je udata, dok je čuveni glumac Piter Sels želeo da ostavi svoju suprugu kako bi bio sa Sofijom. Poznata je po tome da je nastupila u poslednjem filmu kojeg je režirao čuveni Čarli Čaplin. U pitanju je film “Grofica iz Hongkonga”, a najveću pažnju javnosti izazvalo je njeno konstansto neslaganje i svađanje sa filmskom zvezdom Marlonom Brandom.
Jedan od poslednjih filmova u kojima je glumila je film “Među strancima” koji je režirao njen sin Edvard Ponti 2002-ge godine. Lorenova je tokom svoje karijere duge šezdeset godina glumila u preko devedest filmova, a osvojila je više od 50 međunarodnih nagrada.

Odabrana filmografija:

“Kao Vadis” iz 1951-e godine kao Ligerijina robinja,
“Napuljsko zlato” iz 1954-te godine kao Sofija,
“Devojka sa reke” iz 1955-te godine kao Nives Mongolini,
“Ključ” iz 1958-e godine kao Stela,
“Crna orhideja” iz 1958-e godine kao Rose Bijanko,
“Počelo je u Napulju” iz 1960-te godine kao Lusija,
“Ćoćara” iz 1960-te godine kao Cesira,
“Bokačo 70” iz 1962-ge godine kao Zoe,
“Pad Rimskog carstva” iz 1964-te godine kao Lucila,
“Brak na Italijanski način” iz 1964-te godine kao Filumena,
“Grofica iz Hongkonga” iz 1967-e godine kao Nataša,
“Verdict” iz 1974-te godine kao Teresa Leoni,
“Kasandrin most” iz 1976-te godine kao Dženifer Rispoli,
“Angela” iz 1978-e godine kao Anđela,
“Mama Lučija” iz 1988-e godine kao Lisija,
“Soleir” iz 1997-e godine kao mama Levi,
“Među strancima” iz 2002-ge godine kao Olivija;

Karlon Ponti – jedina ljubav u Sofijinom životu
Svoju najveću i jedinu ljubav Sofija je upoznala kada je imala samo šesnaest godina. U pitanju je producent Karlo Ponti koji je u to vreme bio oženjen. Ali on je prelepoj italijanki toliko zapao za oko da je rešila da ga osvoji. Njih dvoje najpre započinju vezu koja je trajala tri godine, a nakon toga Karlo odlučuje da se rastane od supruge kako bi mogao da započne zajednički život sa Sofijom. Karlo je od Sofije bio stariji više od dvadeset godina, ali njoj to nije smetalo, čak naprotiv godilo joj je. On je bio ostvaren čovek znao je šta želi, bio je izuzetno smiren, a prema njoj se ponašao zaštitnički što se najviše svidelo ovoj zanosnoj glumici. Nakon sedam godina njih dvoje staju na ludi kamen, međutim kako se Ponte nije razveo od svoje supruge brak nije bio važeći i veoma brzo je poništen. Sam Ponte je poništio ovaj ilegalan brak kako ne bi bio optužen za bigamiju. Nakon toga par se seli u Francusku, gde producent dobija i državljanstvo, ali i razvod koji su čekali dugi niz godina. Drugi put na ludi kamen oni staju 1966-e godine. Dve godine kasnije dobijaju svog prvog sina – Karla Pontija Džuniora, a 1973-e godine dobijaju drugog sina koga su nazvali  – Edoardo Ponti.
Lorenova sa svojim suprugom Karlom Pontijem
Njih dvoje su dugo vremena važili za jedan od najskladnijih i najboljih parova u filmskoj industriji. Nažalost 2007-e godine u 95-oj godini života Karlo je preminuo u jednoj švajcarskoj bolnici, gde je se dugi vremenski period lečio od bolesti pluća.